South Luangwa staat erom bekend dat daar grote aantallen luipaarden leven.
Dus een goede plek om deze bijzondere dieren te spotten.
En ja, gezien hadden we ze wel.
Het witte eind van de staart valt vaak goed op.
Bij deze hadden we tenminste nog tijd
om de staart op de foto te zetten.
Vroeg in de ochtend op onze vijfde dag in het park.
Onze laatste vroege gamedrive hier - zou het nog lukken met die leopards?
Op een kronkelweggetje stopte onze gids. Hij keek even, pakte zijn verrekijker erbij, riep toen: "Hold on..." en gaf direct gas.
Na een paar bochten zette hij de wagen zorgvuldig op een plek en wees
naar de bosrand links. "Daar komen ze zo vandaan..."
En ja....
Het duurde niet lang of daar kwamen ze tussen de bomen vandaan.
Eerst nog een beetje verscholen in het hoge riet.
Het witte eind van de staart valt vaak goed op.
Bij deze hadden we tenminste nog tijd
om de staart op de foto te zetten.
Vroeg in de ochtend op onze vijfde dag in het park.
Onze laatste vroege gamedrive hier - zou het nog lukken met die leopards?
Op een kronkelweggetje stopte onze gids. Hij keek even, pakte zijn verrekijker erbij, riep toen: "Hold on..." en gaf direct gas.
Na een paar bochten zette hij de wagen zorgvuldig op een plek en wees
naar de bosrand links. "Daar komen ze zo vandaan..."
En ja....
Het duurde niet lang of daar kwamen ze tussen de bomen vandaan.
Eerst nog een beetje verscholen in het hoge riet.
Maar al snel goed zichtbaar voor ons.
Even goed om ons heen kijken...
De kleintjes nemen een andere route.
Ze lopen een veld in aan onze rechterkant.
Hier is het verschil in grootte toch wel goed te zien.
Ze lopen door en zijn dan voor ons verder weg,
plus we kijken nu recht tegen de zon in; toch één foto daarvan.
De jonkies, toch al een fors formaat, moeten wat jagen betreft
blijkbaar nog veel leren. Heel speels en ongericht dartelen ze achter
de parelhoenders aan, die daar niet erg nerveus van worden.
Ze lopen een veld in aan onze rechterkant.
Hier is het verschil in grootte toch wel goed te zien.
Ze lopen door en zijn dan voor ons verder weg,
plus we kijken nu recht tegen de zon in; toch één foto daarvan.
De jonkies, toch al een fors formaat, moeten wat jagen betreft
blijkbaar nog veel leren. Heel speels en ongericht dartelen ze achter
de parelhoenders aan, die daar niet erg nerveus van worden.
Wat me erg verbaasde, was dat deze impala's aan de andere
kant bleven staan kijken en niet maakten dat ze wegkwamen.
Later leerde ik, dat luipaarden en leeuwen altijd aanvallen vanuit een hindernis;
kunnen de prooidieren hen al zien, dan maken ze nauwelijks kans.
Die impala's weten dat natuurlijk ook, en houden de luipaarden dus liever in beeld.
Tot slot nog een plaatje van mama luipaard,
omdat ze zo mooi en imposant is.
N.B. Om de foto's groter én beter te zien:
klik op een foto om naar de lightbox te gaan.
Hoi Corrie,
BeantwoordenVerwijderenWat heb jij een geluk gehad. Ooit ben ik ook in dat NP geweest. Het staat bekend om zijn grote katten populatie. Wij zagen welgeteld één leeuwin. Zo mooi als jij de luipaarden hebt gezien is mij nooit overkomen. Wat een geluk om moeder met kinderen te zien. Je moet er van genoten hebben en een hoog adrenaline gehalte in je bloed gehad hebben.
Groetjes, Kees