Crossing the Zambezi

Heerlijk ronddobberend in een klein bootje op de Zambezi.

De ochtend was al een heel eind op weg en wij voeren terug naar de lodge,

toen we op het eiland midden in de Zambezi een kudde olifanten zagen.

We wisten direct dat dit een kudde mannen moest zijn, want we 

hadden al gehoord dat vrouwen olifant hier niet durven oversteken.

De Zambezi is hier ongelooflijk breed, ca. 7 meter (!) diep en 

stroomt waanzinnig snel. Kortom, veel te gevaarlijk voor de jonkies. 

Deze groep stond bij de punt van het eiland te dralen:
gaan we de rivier in; nee, toch weer terug...

Dat gaf ons de tijd om het eiland te ronden, 
zodat we vanaf de andere kant foto's konden maken.
De eerste twee foto's zijn in de bewerking heel erg opgelicht,
omdat we tegen de zon in keken.

Nu ging het fotograferen een stuk makkelijker;
we hadden de zon in de rug.
Ze bleven nog steeds dralen; gaan we wel, of gaan we niet.

Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt...ze gingen.

Achter elkaar het water in.
Hier is goed het verschil in formaat, en dus in leeftijd, te zien. 

Ik heb begrepen dat iedere kudde zijn "eigen" koereigers heeft,
die blijven steeds bij de kudde.

 

In een lange rij gingen ze steeds verder het diepe water in,
totdat...de eerste zich weer omdraaide??

Nee, terug gingen ze toch niet.

Het bleek het begin van een poos spelen in het water, 
heel bijzonder om te zien.

Heel relaxed.
Al gauw dreef er veel mest om de kudde heen.

Zo draaiden ze zeker een kwartier om elkaar heen.

Langzamerhand dreven ze al spelend,
 naar de oever aan de overkant.

Tja, da's een behoorlijk steile en hoge zandwal

Eerst maar eens een stukje verder lopen
om te kijken of daar een makkelijker klimplek is.

Hier maar eens proberen dan?

Ze gebruiken slurf en al hun ledematen om naar boven te klauteren.

Uiteindelijk lukt het nummer één om boven te komen.
De rest wil het toch een stukje verderop proberen.

Dat gaat wel érg moeizaam...

Ze besluiten toch terug te gaan en maken 
allemaal gebruik van het paadje dat de eerste gemaakt heeft.

Dat raakt steeds verder uitgesleten,
de laatsten hebben het dus een stuk makkelijker.

Maar het blijft hard werken om boven te komen.

 Dan verdwijnt ook de laatste tussen het groen,
Zimbabwe in.

Het eiland waar de olifanten vandaan kwamen, hoort bij de
Kanyemba Lodge, waar wij ook logeerden. Een aanrader, 
als je ooit die kant op wil. Het is vlakbij het NP Lower Zambezi - Zambia. 
De zuidoever van de rivier vormt de grens met 
het NP Mana Pools in Zimbabwe.

Glanzend

Aan het eind van de ochtend - 

even van het zonnetje genieten op de steiger boven de Zambezi.

We krijgen daarbij gezelschap van twee zwaluwen die steeds op de reling komen zitten.

At the end of the morning we relax and enjoy the sunshine at the deck on the Zambezi.

Two swallows join in, they come and sit on the railing.

In eerste instantie denk ik: Hé leuk, boerenzwaluwen, net als bij ons. Die overwinteren doorgaans in Afrika. Maar eh... het is juli, dus "die van ons" zijn nu in Nederland.

Goed beschouwd, zien ze er ook net iets anders uit. 
Onderkant van 't kopje is wit en de staart - wel erg dunne lijntjes.

Later hebben we e.e.a. opgezocht en het zijn zwaluwen die het hele jaar in Afrika blijven. In het Engels heet deze de wire-tailed swallow; in het Afrikaans de draadstertswael - en inderdaad, het is net een draadjesstaart.

De Nederlandse naam is: roodkruinzwaluw.

At first I think: nice, swallows like we see in Holland. Usually they migrate to Africa. 
But eh... they do that in wintertime, now it is July. Hmmm... and they slightly look different from the ones we know. There's white in their face and that tail...looks like small wires.
Later we found out that these swallows live in Africa the year round. They don't migrate to Europe. It is the wire-tailed swallow.

Ze zijn wel verwant aan onze boerenzwaluwen. Een groot verschil is wel, dat deze totaal niet schuw lijken te zijn. Ze zitten echt op nog geen twee meter afstand. Een ander groot verschil met de meeste zwaluwsoorten, is dat ze niet in groepen leven, maar solitair. En ze hoeven niet steeds zo ver te vliegen. Soms migreren ze wel binnen Afrika, maar als ze in de buurt van voldoende water leven, dan blijven ze het hele jaar in hun nestgebied.
En water hebben ze hier voldoende!!

They are related to our swallows though. 
A big difference is, that these are not shy at all. They come and sit at a distance of approx. two meter. And unlike many other swallow-species, which nests in colonies, the wire-tailed swallows are solitary an territorial nesters.

 

Wat mij deze ochtend opviel, was dat ze steeds met z'n tweeën waren, maar interactie tussen hen was eigenlijk niet te zien. Ze zaten steeds op afstand van elkaar; een leuke compositie met twee vogels zat er niet in.

All the time, there were the two of them. But we didn't see any interaction. They kept a distance between them. A nice picture with the two of them together was not possible.

Maar ieder apart zijn ze mooi genoeg: 
het zonnetje maakt de veren metallic blauw; 
het kopje glanst mooi (inderdaad: roodbruin) 
en het wit is ook echt glanzend wit.

But one swallow at a time makes a beautiful picture also:
the sun let its feathers shine in a metallic blue;
its head in a reddish brown
and the belly is dazzling white.

Toen ik de volgende foto zag, dacht ik dat hij  Zorro wilde gaan spelen:

Seeing the next picture, I thought it was going to play Zorro:

De volgende stoere houding past daar ook goed bij:

The next sturdy posture goes well with that image: 

Maar de ander had daar geen zin in:

But its companion didn't want to play that game:
 

Dus werd het verstoppertje:

So they played "hide-and-seek" instead:
 

We hebben wel een uur lang mogen genieten van deze twee.

We enjoyed the company of these beautiful birds for over an hour.