Crossing the Zambezi

Heerlijk ronddobberend in een klein bootje op de Zambezi.

De ochtend was al een heel eind op weg en wij voeren terug naar de lodge,

toen we op het eiland midden in de Zambezi een kudde olifanten zagen.

We wisten direct dat dit een kudde mannen moest zijn, want we 

hadden al gehoord dat vrouwen olifant hier niet durven oversteken.

De Zambezi is hier ongelooflijk breed, ca. 7 meter (!) diep en 

stroomt waanzinnig snel. Kortom, veel te gevaarlijk voor de jonkies. 

Deze groep stond bij de punt van het eiland te dralen:
gaan we de rivier in; nee, toch weer terug...

Dat gaf ons de tijd om het eiland te ronden, 
zodat we vanaf de andere kant foto's konden maken.
De eerste twee foto's zijn in de bewerking heel erg opgelicht,
omdat we tegen de zon in keken.

Nu ging het fotograferen een stuk makkelijker;
we hadden de zon in de rug.
Ze bleven nog steeds dralen; gaan we wel, of gaan we niet.

Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt...ze gingen.

Achter elkaar het water in.
Hier is goed het verschil in formaat, en dus in leeftijd, te zien. 

Ik heb begrepen dat iedere kudde zijn "eigen" koereigers heeft,
die blijven steeds bij de kudde.

 

In een lange rij gingen ze steeds verder het diepe water in,
totdat...de eerste zich weer omdraaide??

Nee, terug gingen ze toch niet.

Het bleek het begin van een poos spelen in het water, 
heel bijzonder om te zien.

Heel relaxed.
Al gauw dreef er veel mest om de kudde heen.

Zo draaiden ze zeker een kwartier om elkaar heen.

Langzamerhand dreven ze al spelend,
 naar de oever aan de overkant.

Tja, da's een behoorlijk steile en hoge zandwal

Eerst maar eens een stukje verder lopen
om te kijken of daar een makkelijker klimplek is.

Hier maar eens proberen dan?

Ze gebruiken slurf en al hun ledematen om naar boven te klauteren.

Uiteindelijk lukt het nummer één om boven te komen.
De rest wil het toch een stukje verderop proberen.

Dat gaat wel érg moeizaam...

Ze besluiten toch terug te gaan en maken 
allemaal gebruik van het paadje dat de eerste gemaakt heeft.

Dat raakt steeds verder uitgesleten,
de laatsten hebben het dus een stuk makkelijker.

Maar het blijft hard werken om boven te komen.

 Dan verdwijnt ook de laatste tussen het groen,
Zimbabwe in.

Het eiland waar de olifanten vandaan kwamen, hoort bij de
Kanyemba Lodge, waar wij ook logeerden. Een aanrader, 
als je ooit die kant op wil. Het is vlakbij het NP Lower Zambezi - Zambia. 
De zuidoever van de rivier vormt de grens met 
het NP Mana Pools in Zimbabwe.

Trio luipaard

South Luangwa staat erom bekend dat daar grote aantallen luipaarden leven.

Dus een goede plek om deze bijzondere dieren te spotten.

En ja, gezien hadden we ze wel. 
Het witte eind van de staart valt vaak goed op.
Bij deze hadden we tenminste nog tijd 
om de staart op de foto te zetten.






Vroeg in de ochtend op onze vijfde dag in het park.
Onze laatste vroege gamedrive hier - zou het nog lukken met die leopards?
Op een kronkelweggetje stopte onze gids. Hij keek even, pakte zijn verrekijker erbij, riep toen: "Hold on..." en gaf direct gas.
Na een paar bochten zette hij de wagen zorgvuldig op een plek en wees
naar de bosrand links. "Daar komen ze zo vandaan..."
En ja....

Het duurde niet lang of daar kwamen ze tussen de bomen vandaan.
Eerst nog een beetje verscholen in het hoge riet.

Maar al snel goed zichtbaar voor ons.

Mama luipaard met een iets kleinere erachteraan.

Even goed om ons heen kijken...

Geeft ons de kans op een moeder-en-kind portret

En dan ... komt broer of zus er ook aan.

Het enige moment dat we ze goed met z'n drieën bij elkaar 
op de foto konden zetten.

Mams loopt alweer door, dan wij er ook maar achteraan,
langs de olifantenmest...

Op de uitkijk...komen ze er al aan?

En dan komt ze recht op onze auto af ...

Ze loopt voorlangs.

De kleintjes nemen een andere route.
Ze lopen een veld in aan onze rechterkant.
Hier is het verschil in grootte toch wel goed te zien.

Ze lopen door en zijn dan voor ons verder weg,
plus we kijken nu recht tegen de zon in; toch één foto daarvan.

De jonkies, toch al een fors formaat, moeten wat jagen betreft 
blijkbaar nog veel leren. Heel speels en ongericht dartelen ze achter 
de parelhoenders aan, die daar niet erg nerveus van worden.

Wat me erg verbaasde, was dat deze impala's aan de andere
kant bleven staan kijken en niet maakten dat ze wegkwamen.

Later leerde ik, dat luipaarden en leeuwen altijd aanvallen vanuit een hindernis;
kunnen de prooidieren hen al zien, dan maken ze nauwelijks kans. 
Die impala's weten dat natuurlijk ook, en houden de luipaarden dus liever in beeld.


Tot slot nog een plaatje van mama luipaard,
omdat ze zo mooi en imposant is.

N.B. Om de foto's groter én beter te zien:
klik op een foto om naar de lightbox te gaan.